Iwokrama

Dit berischt typte ik gisterenavond, als alles goed gaat maak ik zometeen nog een update voor vandaag.

Onze avonturen gaan verder! Vandaag zijn we aangekomen in Iwokrama, een onderzoekscentrum middenin de regenwouden van Guyana. We hadden 's morgens afgesproken met onze chauffeur om om 10 uur te vertrekken. Men had ons verteld dat het 8 uur rijden was tot Iwokrama. Charles kwam natuurlijk een uur te laat en moest dan nog wat inkopen gaan doen en zo, dus rond een uur of twaalf waren we definitief uit Georgetown weg. De weg veranderde al snel in een rode laterieten gatenkaas maar daar trok Charles zich niets van aan: hij deed niet echt moeite om de putten te ontwijken en zo hotsten we verder door het regenwoud. De 80 liter extra benzine boven op het dak klotste lustig mee... Gelukkig bleek de auto erg stevig en stonden er monsterlijk grote banden onder die dat allemaal konden incasseren. Onderweg werden we tweemaal gestopt door de politie voor controle. Die mannen waren steeds erg vriendelijk maar het doet toch raar om midden in het regenwoud plots geconfronteerd te worden met zwaar bewapende flikken. Ze raadden ons aan om voorzichtig te zijn en niet te stoppen voor onbekenden... De enige voertuigen die ons pad verder kruisten waren grote trucks die tropisch hout vervoerden. En buiten enkele indianendorpen was er enkel 'groene hel'. Rond 4 uur kwamen we aan in Mabura, een klein dorpje waar mensen van de houtzagerij en enkele onderzoekers resideren. Hier is de tijd blijven stil staan. Uitgezonderd de auto's is er niets waaruit je kan opmaken dat het niet 1950 is. Zelfs de cola werd er geserveerd in vreemde glazen flessen van 0,5 liter. Maar we waren in het dorp om Olaf Banki te zoeken. Olaf is een doctoraatsstudent van Paul die ter plaatse onderzoek doet en waarmee we binnen enkele dagen ook het veld in willen gaan. Het weerzien was heel leuk (ik had hem eerder al ontmoet) maar we moesten al snel weer door richting onze eindbestemming. Tijdens deze rit werd het ons steeds meer duidelijk dat Charles toch iets minder ervaring had dan hij had laten uitschijnen. Bij de drie splitsingen die we tegenkwamen, leek hij niet erg zeker welke richting hij moest kiezen en hij viel een aantal keer stil op hellingen die de auto normaal gezien moeiteloos moet aankunnen. Toen hij voor de tweede keer achteruit wilde terugrijden om een langere aanloop te nemen, moest Joep hem met hand en tand uitleggen dat er in zijn auto een hendeltje is om in low gear te schakelen (dat had de man kennelijk niet door...) Ondertussen was het natuurlijk al pikdonker en werd de weg steeds smaller. Om 20 uur arriveerden we dan plots bij een kampje met een slagboom. De man die daar op ons afkwam wist te vertellen dat het veer ons zo laat niet de rivier over kon zetten. Wisten wij veel dat we een rivier over moesten... Na een tijdje werd duidelijk dat Iwokrama aan de overkant lag en dat we met een klein bootje wel overgezet konden worden. Dus wij met al onze bagage het bootje in en zo zoefden we de nacht in. Aan de overkant waren ze gelukkig op hoogte van onze komst want ons avondmaal stond op ons te wachten!